Εμπειρίες Ζωής
Η επίσκεψή μου στην ιατρό,δεν ήταν τίποτε άλλο από μια επίσκεψη ρουτίνας. Βλέπετε,η μητέρα μου είχε πεθάνει νεότατη από καρκίνο του μαστού και ήξερα ότι κινδύνευα και εγώ.Όμως,δεν ζούσα στον πανικό. Είχα μόλις αποκτήσει ένα γλυκύτατο μωρό και ήμουν πανευτυχής. Απολάμβανα τον καινούριο μου ρόλο.
Και όμως, τα πράγματα στην εξέταση δεν πήγαν και τόσο καλά. Η ιατρός ψηλάφισε κάτι στον αριστερό μαστό και μου ζήτησε μαστογραφία. «Σίγουρα θα έχει γίνει λάθος».Έτσι σκέφτηκα αλλά έκανα τη μαστογραφία,η οποία κατά παράδοξο τρόπο βγήκε καθαρή. Όμως η ιατρός μου,κ. Μουζάκα, επέμεινε ότι υπήρχε πρόβλημα. Αυτό που ο Ακτινολόγος θεωρούσε αμελητέα κύστη, εκείνη το έβλεπε ως επικίνδυνο ογκίδιο.
Έγινε παρακέντηση η οποία επιβεβαίωσε την ιατρό.Τελικά τι ήμουν; Άτυχη που έμπαινα σε μια απίστευτη ιστορία ή τυχερή που βρισκόμουν ενώπιον της συγκεκριμένης ιατρού που όπως αποδείχτηκε ενήργησε τόσο σωστά και αστραπιαία; Της ζήτησα τη συμβουλή της. Δεν είχα αποφασίσει αν θα αφαιρούσα μόνο το ογκίδιο ή ολόκληρο τον μαστό.Νομίζω ότι και εκείνη προβληματίστηκε αλλά τελικά μου πρότεινε τη μαστεκτομή με άμεση αποκατάσταση του μαστού.Συμφώνησα μαζί της και το ίδιο απόγευμα συνάντησα τον πλαστικό χειρουργό,κ. Μανδρέκα και συζήτησα μαζί του τις λεπτομέρειες της αποκατάστασης.
Ακολούθησαν δύο μέρες εξαντλητικών εξετάσεων με τελική κατάληξη το χειρουργείο.Κοιμήθηκα πιστεύοντας ότι μπορεί κάτι να αλλάξει στη διάρκεια του χειρουργείου -η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία-και να αποφύγω τη μαστεκτομή. Ξυπνώντας, φώναξα τη νοσοκόμα του χειρουργείου να μου πει τι είχε συμβεί και τότε…βυθίστηκα στη θλίψη και την απογοήτευση.
Είχαν καταστραφεί όλα τα όνειρά μου μονομιάς και τώρα τι; Αναπολούσα την καθημερινότητά μου. Όλες εκείνες τις ημέρες που δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο και που διαπίστωνα ότι χαρακτηρίζονταν από κάτι σημαντικό:την ηρεμία.
Τελικά είναι αλήθεια ότι όταν χάνεις κάτι,συνειδητοποιείς πόσο αξίζει. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την υγεία σου.
Λίγες μέρες μετά από την εγχείρηση, ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες. Στην ψυχική εξάντληση,προστέθηκε και η σωματική. Οι ναυτίες και οι εμετοί ανήκαν στο καθημερινό μου πρόγραμμα.Έμεινα για ώρες ακίνητη στο κρεβάτι,προκειμένου να μην κάνω εμετό.Έκλεινα τα μάτια μου και ένιωθα σαν τους αθλητές του στίβου που ενόσω τρέχουν με όλες τους τις δυνάμεις,ξαφνικά πέφτουν με δύναμη σε ένα σκληρό και τραχύ τοίχο.Εγώ ήμουν ο αθλητής,η ζωή μου ήταν ο στίβος και η αρρώστια μου ο τοίχος.
Μετά από τέσσερις μήνες τελείωσαν οι χημειοθεραπείες.Στο μεταξύ,η κ. Μουζάκα μου είχε μιλήσει για το Κέντρο Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού «Έλλη Λαμπέτη».
Άρχισα να το επισκέπτομαι.Ομολογώ ότι με βοήθησε πάρα πολύ όχι μόνο η επικοινωνία μου με ψυχολόγους του Κέντρου,αλλά και η συναναστροφή μου με άλλες γυναίκες που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα.Εκεί,γνώρισα κοπέλες νεότερες από εμένα,με αντίστοιχα προβλήματα και ομολογώ ότι παρηγορήθηκα.Δεν ήμουν ούτε η μόνη,ούτε η πιο μικρή με καρκίνο του μαστού.
Δειλά-δειλά επανήλθα στην καθημερινότητά μου που φυσικά απολάμβανα πλέον την κάθε στιγμή.Είναι συναρπαστικό να ξυπνάς το πρωί και να νιώθεις υγιής και δυνατή!!!.Άρχισα να ξανακάνω όνειρα,μόνο που τώρα δεν παρέμειναν όνειρα.Τα πραγματοποιούσα και μάλιστα το συντομότερο δυνατό.Με τον καιρό συνειδητοποίησα πως ο καρκίνος βελτίωσε την ποιότητα της ζωής μου.Σήμερα,νιώθω τόσο καλά που σκέφτομαι να αποκτήσω και δεύτερο μωρό!!!
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον θεό που με προστάτεψε,στη χειρουργό μου,κ. Μουζάκα,που έκανε την επέμβαση και με στήριξε ψυχολογικά,στον κ. Μανδρέκα που ανέλαβε την αποκατάσταση του μαστού,επιτρέποντάς μου να κυκλοφορώ χωρίς κανένα πρόβλημα με οποιοδήποτε ρούχο,στον κ. Μπαρμπούνη, τον χημειοθεραπευτή,που ανέλαβε τις χημειοθεραπείες μου στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» και φυσικά στον σύζυγό μου και την οικογένειά μου.