Ένας χρόνος πέρασε και είμαι εδώ, πιο δυνατή αλλά και πιο υποψιασμένη να αντιμετωπίσω τη συνέχεια της ιστορίας μου, το μέλλον μου. Ένα μέλλον έχει περισσότερο αβέβαιο αλλά και από το πιο πολλά υποσχόμενο μέλλον.

Με τη διάγνωση καρκίνος του μαστού, ένιωσα ένα άγριο σφυροκόπημα στον νου, σκόρπιες σκέψεις χωρίς νόημα και μια πόρτα να κλείνει στα μούτρα μου. Η μεγαλύτερη πόρτα, η πόρτα της ζωής.

Ο γιατρός μου, πάντα κοντά μου, μου εξήγηση τη διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσουμε, δηλ. Χημειοθεραπεία-μαστεκτομή-χημειοθεραπεία και ακτινοβολία. Το όλο σκηνικό δεν μου έλεγε τίποτα, δεν μπορούσα να νιώσω ούτε να φανταστώ τι με περίμενε. Λόγια. Τα λόγια των άλλων, χωρίς αποδέκτη. Από την πρώτη θεραπεία συνάντησα γυναίκες με το ίδιο πρόβλημα που δεν ήταν πρωτάρες και είχαν απίστευτη δύναμη και αισιοδοξία. Η μια είχε ήδη μαγειρέψει, μετά είχε κομμωτήριο και το βράδυ κλεισμένο, η άλλη άλλες δραστηριότητες και η ζωή να συνεχίζεται, όχι τεμπέλικα. Ο χρόνος τρέχει και είναι αμείλικτος. Κάθε μέρα μπορεί να είναι ένα ταξίδι, μια γιορτή. Ετσι θα έπρεπε να είναι. Ηξερα όμως εγώ να ταξιδεύω; Να γιορτάζω; Που όλο έτρεχα και δεν προλάβαινα να σκορπάω τη ζωή μου, λες και είχα ακόμη άλλη μια ζωή για να τη ζήσω. Θύμωσα και στράβωσα επειδή αισθάνθηκα πως ό,τι μου συνέβη δεν ήταν τυχαίο, κάπου υπήρχε η σχέση: αιτία-αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα γνωστό και η αιτία; Ναι υπήρχε αιτία και ήταν η στάση ζωής μου.

Είχε φτάσει η ώρα της επέμβασης, ο «κακός πελάτης», έπρεπε να φύγει, όπως χαρακτηριστικά μου είπε η Σμαράγδα, από τον Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού, που πριν κάμποσα χρόνια είχε ξαναστείλει τον δικό της «κακό πελάτη».

Μια επέμβαση είναι πάντα μια επέμβαση, όμως αυτή της μαστεκτομής έχει προεκτάσεις που κανένας δεν θέλει να σου μιλήσει γι’ αυτές. «Πόσο θα με ενοχλεί που δεν θα έχω στήθος»; Ρώτησα την κοινωνική λειτουργό. «Εξαρτάται από το πόσα έχει η κάθε γυναίκα επενδύσει σ’ αυτό», μου απάντησε εύστοχα σαν Πυθία.

Η επέμβαση με τα παρελκόμενα (τεχνητή εμμηνόπαυση κλπ) σε βγάζει λιγότερο γυναίκα. Ομως όσο και αν αυτό σε πληγώνει, δεν σου αφήνει περιθώρια να μην το ξεπεράσεις, ακόμη και χωρίς αποκατάσταση, αφού δεν μπορείς να δεις και να βιώσεις το είναι σου σαν στήθος σου και ούτε επιτρέπεις σε κανένα, να σε δει έτσι. Η σχέση με τους γύρω σου αλλάζει. Ακόμη και οι πολύ δικοί σου άνθρωποι δεν ξέρους πώς να σου φερθούν, έτσι καθώς η ματιά σου γίνεται πιο κριτική, πιο απαιτητική, έτσι καθώς θες κανάκεμα, αλλά όχι οίκτο, έτσι καθώς βρίσκεσαι σε κατάσταση συναισθηματικής αστάθειας.

Είναι φορές που δεν είναι καθόλου εύκολες, αλλά έχεις μόνο μια επιλογή. Να προχωρήσεις! Η ζωή δεν σου χαρίζεται, ούστε σε προσκαλεί. Κρατάει κλειστή την πόρτα της αλλά σε προκαλεί. Θέλει να μπεις από το παράθυρο, από τη χαραμάδα! Θέλει να τη διεκδικήσεις, να της δώσεις αξία, να την καλύτερη από ποτέ! Θέλει να τσαλακωθείς για να νιώσεις το μεγαλείο της!